Yine AYLİN KOTİL 'den okunulası bir yazı – Yaşanmışlıklar ne kadar unutulabilir?

AYLİN KOTİL – Yaşanmışlıklar ne kadar unutulabilir?

Yaşadığımız iyi ve kötü anlarla doluyor hayatımız. Bazen gerçekten zorlu yollardan geçiyoruz. Ancak şekillenmemize sebep olan, zorluklar olmuyor. Zorluk çekmek, acı çekmek tabiki bizi olgunlaştırıyor, bu ayrı. Ancak aldığımız darbeler, hayal kırıklıkları bizi malesef katılaştırıyor. Acımasız bir hal almaya zorluyor, en azından savunma mekanızması geliştiriyoruz.

 Ebru Gündeş’in bir şarkısında olduğu gibi, kim bilir bu yolları bir daha aynı hevesle yürür müyüm diyordu. Oysa o heves hayatımızı daha kaliteli yaşamaya sebep oluyor. O hevesi, o sil baştanlığı defalarca yaşananlardan sonra sıfırlayıp başlayabilmek ise en zoru.

 Bunun tek ilacı ise affedici olabilmek. Daha doğrusu içimizde o olumsuz duygunun barınmasına izin vermemek. Affettiğimizde, karşımızdakine hak etmediği bir şeyi verdiğimizi sanırız. Oysa affetmeyi kendimiz için yapmalıyız. Affetmediğimiz sürece, o yolları aynı hevesle yürümekten mahrum kalırız.

 Hem affettiğimizi karşı taraf bilmek zorunda değil. Kalptir önemli olan. Kendi kalbimiz. Kendi kalbimizde biter insanlar ya da olaylar. Ve kendi kalbimizde başlar gene herşey.

 Affettiğiniz insana bir şans daha vermek istemezseniz vermeyin. Ama içinizde o kini barındırmayın.

 İsraiili bir eğitmenin seminerine katılmıştım ve çok ilginç bir yaklaşımı olmuştu. Kendisi tecavüzcüler ve cinayet işleyenlerle çalışmıştı.  Genç çocuklardan bir tanesi, tecavüz edip sonra öldürmüştü küçük bir kızı. Bir insanın diğer bir insana yapabileceği en korkunç olay bu bence. Çocuğa bunu sorduğunda, yani neden yaptığını, ‘eğlenmek için’ demiş. Hepimizi dehşete düşürmüştü bu açıklama. Duyarken bile bizi dehşete düşüren durumu o eğlenmek için yaptığını söylüyordu.

 Sonra eğitmen şunu sorgulamış: Bu çocuk ne yaşadı ki, böylesi bir vahşetten keyif alabiliyor? Bu duruma gelmek yani bunu sorgular noktaya gelmek tabiki çok zor. İnsanın canı yandığında, acaba bunu bana hangi yaşadıklarından dolayı yapıyor demek gerçekten çok zor. Ama inanın kin ve öfke biriktirmek bizim hayatı yaşayamamız demek.

 Hep diyorum ya önce kendinizi sevin diye... İşte bu yüzden de kendiniz için affedin. O kötü duygudan arının. Sizi yıpratmasına izin vermeyin.

 O yolları hep aynı hevesle yürüyün.